บันทึกปลายปากกา ภูคา

             ฉันเขียนซ้ำข้อความหลายๆ ครั้ง อ่านซ้ำตัวหนังสือทุกๆ ตัวอักษร ทุกๆ ถ้อยคำ ทุกๆ ความหมาย มากมายเป็นร้อยเป็นพันครั้งเกินกว่านับได้ เพียงเสี้ยววินาทีหรือบางครั้งแสนนาน ผ่านวัน ผ่านเดือน ผ่านปี กว่าจะได้แต่ละคำพูด แต่ละข้อความ แต่ละบรรทัด ซ้ำๆ กับเรื่องราวเดิมๆ ของชีวิตฉันที่ผ่านมา ใกล้...ใกล้เข้ามาแล้วละ ฉันบอกตัวเอง หน้าแรกผ่านไป หน้าที่สอง หน้าที่ห้าสิบ หน้าที่ร้อยและต่อๆ มา จนกว่าจินตนาการในความคิดของฉันจะลงตัวพอดี

“สิ่งที่ยากที่สุดในการเขียนหนังสือเล่มนี้ คือการนึกย้อนถึงอดีต ในคำพูดซึ่งฉันได้เคยพูดคุยกับใครๆ เอาไว้”

………………………………..                                             

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงในการสร้างจินตนาการของผู้อ่าน

ถ้อยคำ ข้อความ ซึ่งผู้เขียนได้สร้างสรร เกิดขึ้นจากจินตนาการส่วนตัวของผู้เขียนต่ออดีตที่ผ่านพ้น ไม่ขอพาดพิงถึงบุคคลใด สถานที่ใดเป็นสาระสำคัญ หากมีถ้อยคำ ข้อความใด ก้าวก่ายถึงบุคคล สถานที่ใด ผู้เขียนขออภัยมา ณ ที่นี้

………………………………..

          รูปในกรอบไม้เคลือบเงาเป็นรูปของภูคาและโบว์ตอนไปเที่ยวล่องแพที่จังหวัดกาญจนบุรี ทั้งสองยืนถ่ายรูปคู่กันหน้ารถเก๋งสีขาวที่จอดอยู่หน้าร้านขายของเล็กๆ ด้านหลังของทั้งสองคนมองเห็นแม่น้ำสายกว้าง ป่าไม้เขียวขจีและแพอีกหลายลำที่จอดเทียบอยู่ริมฝั่งแม่น้ำแคว ผู้คนมากมายสาละวนอยู่กับการกระทำของตัวเอง

         รูปบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นรูปภูคานั่งถือกีตาร์ ถ่ายภายคู่กับแอนนาที่ยืนโอบกอดอยู่ด้านหลัง ทิวทัศน์ที่มองเห็นในรูปยาวไกลออกไปกับหาดทรายสีขาวและน้ำทะเลสีครามที่สะท้อนแสงระยิบระยับกับแสงของพระอาทิตย์ยามอรุณรุ่ง แสงสีเหลืองนวลทอง จ้าสว่างยาวเป็นทางไกลไปจนสุดปลายฟ้า

        ..............................

          ภูคานอนคว่ำหน้าอยู่ตรงมุมด้านในห้อง ไร้ซึ่งสติของความเป็นตัวเอง เหมือนกับว่าหมดสภาพของความเป็นคน ไม่ไกลจากตรงนั้น ขวดน้ำเปล่า สายยางเส้นเล็ก ช้อนกลาง เข็มฉีดยาและถุงพลาสติกใส่ยามรณะวางเกลื่อนอยู่ข้างๆ กัน อารมณ์ที่ไหวหวั่น จิตใจที่เคลิ้มตามภาพหลอนแห่งความฝัน ฤทธิ์ของผงยามรณะสีขาวซึมแทรกไปทั่วทุกอณูความรู้สึกของภูคา ร่างกายนอนขดตัวสั่นหนาวทั้งๆ ที่อากาศหวีดหวิวตามลมร้อนที่พาพัด รูขุมขนแผ่ขยายตามเส้นขนที่ลุกขึ้นชูชัน

     

          ชีวิต การเรียนรู้และประสบการณ์ จะสอนพวกเธอในหลายๆ สิ่ง พวกเธอต้องเลือกยอมรับในสิ่งที่คิดว่าดีสำหรับตัวของเธอเอง และเมื่อเธอปรารถนาที่จะเลือกยอมรับ ไม่ว่าจะผิดหรือถูกในสายตาของใครอื่น ถ้าพวกเธอตัดสินใจที่จะเลือก เพียงไม่เกินขอบเขตที่สังคมได้กำหนดหรือต้องส่งผลร้ายกระทบต่อใครรอบกาย คิดไตร่ตรองให้ดีที่สุดก่อนจะเลือกในทางซึ่งพวกเธอปรารถนาจะก้าวเดิน ไม่มีใครจะห้ามพวกเธอได้ทุกๆ สิ่ง ยกเว้นเพียงลมหายใจของตัวเธอเอง

          ค่ำคืนที่แสนยาวนานสำหรับผู้ชายสามคนผ่านไปกับยาเสพติด ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในเส้นเลือด การเรียนรู้ในสิ่งใหม่ การตัดสินใจชวนกันให้มองหาในสิ่งดีๆ มากกว่าจะต้องจมปลักอยู่กับอนาคตที่มีแต่จมลงไปในโคลนตมซึ่งไร้แสงสว่าง ในวันพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป จะพิสูจน์ให้พวกเธอได้รู้ถึงคำว่าเพื่อน จะชักจูงกันไปในทางไหนภายในห้องที่มืดมิดซึ่งมีแสงสว่างเรืองรองตรงปลายทางออกสุดท้ายของประตูชีวิต

          โคลนเลนที่ลอยเคว้งคว้างอยู่เต็มตามหนทางเดินเพื่อออกไปสู่แสงสว่าง เธอจะเลือกหยุดจมอยู่ตามโคลนที่ดึงไม่ให้ขาของเธอก้าวเดินต่อไปได้ หรือเธอจะเดินฝ่าฟันออกไปให้ถึงแสงสว่างที่รอคอยเธออยู่

          ฉันและเธอคงเป็นดังสายลมที่พัดผ่าน สายฝนที่โปรยปรายและจางหายไป ไม่นานอาจย้อนคืนกลับมา แต่คงไม่มีเธอ จะยังคงเป็นฉันกับความทรงจำที่แสนดี เพียงแค่เธอเสมอในใจ สิ่งดีๆ จะหยุดอยู่ที่เธอทุกเวลาเมื่อฉันได้นึกถึง ความมืดมัวของค่ำคืนที่มืดมิดลงไป รุ่งเช้าที่ไม่มีตะวันเลยข้ามขอบฟ้า ฉันขอหยุดอยู่ที่ตรงแห่งนั้นเพียงลำพัง เพื่อมองข้ามไปยังโลกอีกแห่งที่สวยงาม ความรักของฉันที่มีต่อเธอ

          ………………………………..